Wie kent niet het gevoel. Het jaarlijkse personeelsuitje, dit keer naar Parijs. Met zijn allen uren in een touringcar, doodmoe aankomen bij het hotel – gelukkig wel redelijk in het centrum. Met koppijn snel met een groepje het centrum in, opzoek naar bezienswaardigheden want we hebben maar 2 dagen. Niet mijn ding. Ik ben dol op steden, laat dat duidelijk wezen. Maar niet van het gehol van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Veel liever ga ik op in het ritme van de stad; eten waar de locals eten, rustig vertoeven op een terrasje en genieten van de mensen en de gewoontes. Natuurlijk, ook ik blijf gewoon die toerist maar zo wil ik me eigenlijk niet gedragen. Gelukkig heb ik dan altijd mijn camera bij me en kan ik me daar heerlijk achter verschuilen. En als dan het weekeinde weer voorbij is, kom ik tot de conclusie dat het toch wel gezellig was en ik er een paar leuk platen aan over heb gehouden.